Garland Jeffreys - 14 Steps to Harlem


Een van de allereerste artiesten, die ik dankzij muziekkrant Oor rond 1974 oppikte was Garland Jeffreys met zijn gelijknamige debuutalbum, wat gevolgd werd door het eerste hoogpunt in zijn carrière, Ghostwriter, nog steeds een van mijn favoriete albums van hem. Een van de andere hoogtepunten vormt Escape Artist, met artwork van Oorcoryfee uit die tijd, Anton Corbijn. Daarna volgden nog met wisselend succes diverse releases, na Wildlife Dictionary in 1997 bleef het angstvallig lang stil rond deze beminnelijke man. Na veertien jaar kwam hij echter ijzersterk terug met het alom geprezen The King of in Between, een toepasselijke titel verwijzend naar zijn Afro-Amerikaanse, Portoricaanse en Europese voorouders. Twee jaar later gevolgd door Truth Serum, wat minstens zo goed was. Het bleek echter geen garantie, dat de platenlabels in de rij stonden voor een eventueel vervolgalbum. Zijn nieuwste album 14 Steps to Harlem kwam dankzij donaties tot stand. Vooraf had ik een goed voorgevoel, dat het weer een uitstekend album zou worden en gelukkig komen mijn verwachtingen uit. Sterker nog, zijn nieuwe cd kan gerekend worden tot zijn allerbeste werk. Deze keer opvallend weinig songs met een echte boodschap, het beperkt zich deze keer tot Color Boy Said en I’m a Dreamer. Garland kijkt deze keer voornamelijk terug, waaronder in de titelsong, wat vooral een ode aan zijn vader is. Zijn vader was niet alleen een harde werker, maar zorgde ook dat zijn zoon op de juiste wijze opgroeide. Ook heerlijk nostalgisch is Reggae on Broadway, waarin hij herinneringen ophaalt aan Joe Strummer van The Clash en Linton Kwesi Johnson, die overigens meewerkte aan Escape Artist.

In de geweldige opener When You Call My Name hoor je direct dat Garland nog steeds goed bij stem is en nog steeds de hoge noten haalt. Zoals gebruikelijk bedient hij zich van uiteenlopende genres, in Schoolyard Blues, worden we getrakteerd op spetterende, rammelende blues. Uiteraard is dit een terugblik op zijn schooltijd. Eigenlijk kan de cover van Waiting for the Man ook zo gezien worden, want Lou Reed kende hij sinds zijn studietijd. Er is ook nog een verrassende cover van Help te vinden, opgesierd met een fraaie accordeon. Een van de mooiste songs vormt het duet  in Time Goes Away met zijn lieftallige, jonge dochter Savannah. Zij heeft duidelijk goede muzikale genen meegekregen en staat al heel lang regelmatig met haar vader op de planken. We gaan nog veel van haar horen, daar kunt u zeker van zijn. Overigens telt Garland hier duidelijk zijn zegeningen en is hij zich terdege bewust dat je van alles wat je meemaakt volop moet genieten, want het zou zomaar eens snel over kunnen zijn. Ook zijn er enkele liefdesliedjes te vinden, het eerder genoemde When You Call My Name, het nog mooiere Venus en Spanish Heart, inclusief een warme accordeonbijdrage. De mooiste song wordt echter bewaard tot het slot, het breekbare en kippenvel bezorgende Luna Park Love Theme, overigens een van Garland’s persoonlijke favorieten.  Laurie Anderson, tot aan zijn dood in 2013 de vrouw van Lou Reed, bespeelt hier op subtiele wijze de viool. 14 Steps to Harlem is het derde, ijzersterke album op rij na zijn glorieuze comeback in 2011. Gelukkig is hij op 24 juni live te zien op Night at The Park Festival in Den Haag. Geloof me, Garland Jeffreys is still alive and kicking.                
Theo Volk
Releasedatum: 28 april 2017 Luna Park Records
Garland Jeffreys live: 24 juni Night at The Park Festival in Den Haag