Arnie
Rosenthal is een Amerikaanse singer-songwriter, die al meer dan veertig jaar
wordt aangesproken als Tokyo (Toke). Die bijnaam dankt hij aan zijn korte
carrière als amateurbokser. Een verwijzing naar dat verleden komt terug in het
logo van zijn platenlabel Rock and Sock Records, namelijk een bokshandschoen.
Voor de reporters van de Euro Americana Chart is hij geen onbekende, zijn
laatste albums haalden hoge noteringen in deze americanalijst. Zijn muzikale
invloeden zijn redelijk opvallend, Paul Simon, The Beatles, Joni Mitchell, Roy
Orbison tot aan meer voor de hand liggende invloeden als The Byrds, Gram
Parsons en Emmylou Harris. This Minstrel
Life is intussen zijn zevende album en bestaat uit zes studiotracks en vier
live-opnames. Die titel komt niet zomaar uit de lucht vallen. Toke voelt zich
een moderne minstreel, hij zingt namelijk ook over actuele gebeurtenissen en
personen. Regelmatig zingt hij over politieke onderwerpen, zoals in Now I Believe There’s a Devil. Het moge
duidelijk zijn wie in zijn ogen die duivel is. Overigens een heerlijk texmex
nummer, gedeeltelijk in het Spaans gezongen. Zijn stem lijkt hier trouwens
enigszins op die van Paal Flaata.
Ook texmex en politiek getint is The Immigrant Revisited, wat
oorspronkelijk The Immigrant heette
en wat hij opnieuw opnam met een aangepaste tekst, omdat het thema door Donald
Trump nog steeds erg actueel is in Amerika. Maar hij roert ook heel
andersoortige onderwerpen aan als een familietragedie, de muziekbusiness, ultra
marathons lopen (!) en iemands minder goed verlopen leven in Wiregrass, wat hij samen schreef met
Moira Saucer. Naast eigen werk is er een
cover te vinden van Merle Haggards Mama
Tried. Toke wordt omringd door uitstekende begeleiders, zoals al blijkt in
opener Hundred Mile Man. Hier is een
hoofdrol weggelegd voor de opzwepende viool van John Teer (Chatham County
Line). De vier livetracks geven een goed beeld hoe Toke live klinkt. Vooral Little Poetry Girl bevalt me erg goed en
behoort tot de fraaiste tracks. Vermeldenswaard is het bijzonder fraaie mandolinespel
van Charlie Chamberlain in There Is No
Perfect Love en in The Immgrant
Revisited. Uit de livetracks blijkt dat Toke een zeer ervaren muzikant is
en een goede verhalenverteller, die gemiddeld zo’n honderd keer per jaar
optreedt, veel in Amerika maar ook in Engeland. Een verhalenverteller, die niet
uit is op goedkoop sentiment of zich laten leiden door emoties, maar zich
beperkt tot het gewoon vertellen van het verhaal.
Website: http://www.tokyorosenthal.com/tokyo_rosenthal/home.html