Maggie Roche, 26 oktober 1951 – 21 januari 2017

The Roches 30 mei 1980 in het Waagthater, met in het midden Maggie. Foto Rob Verhorst.

Wellicht had ik nooit de muziek van The Roches ontdekt, als Robert Fripp niet de producer van hun klassieke debuutalbum was geweest. In die tijd las ik braaf iedere veertien dagen alle recensies in Muziekkrant Oor van coryfeeën als Bert van de Kamp. Mijn interesse werd dus gewekt door de in de recensie van Oor  vermeldde naam van Robert Fripp, een van mij toenmalige helden uit de progressieve rock. Vlak voor het verschijnen van het Roches album was zijn fraaie soloalbum Exposure uitgekomen. Wat mij vooral zo aantrok in het debuutalbum van The Roches, die overigens Ierse roots hebben, was de combinatie van erg humoristische songs als Mr. Sellack en daar tegenover de meer serieuzere. De meeste van de prachtsongs op dat debuut waren van de hand van Maggie. Zij was duidelijk de meest begaafde songschrijfster van de drie. The Married Men, Quitting Time en Pretty & High waren de hoogtepunten voor mij op hun debuut, alle drie van de hand van Maggie. Ook mijn zus was erg gecharmeerd van hun muziek en toen de aankondiging in 1980 kwam van hun komst naar Nederland waren de kaarten snel gekocht. Dat allereerste optreden wat The Roches in Nederland gaven staat me nog goed voor de geest. Het vond plaats op vrijdag 30 mei 1980 op een prachtige, zonnige dag. Bij dat optreden in het Waagtheater was een overvloed aan pers aanwezig, waaronder uiteraard Oor. De prettig gestoorde Suzzy trok de meeste aandacht. Maggie met haar kenmerkende, wat zwaardere stem, bleef meer bescheiden op de achtergrond. Uiteraard bleef ik de groep volgen. Ook ontdekte ik bijvoorbeeld het bijzonder fraaie album Seductive Reasoning uit 1975 van Maggie en Terre Roche. Minder bekend dan het klassieke debuut van The Roches, maar voor mij minstens zo fraai. Het werd geproduceerd door Paul Simon en zijn invloed is duidelijk aanwezig. Twee jaar voor Seductive Reasoning hadden de drie zussen de achtergrondvocalen ingezongen voor Paul Simon’s album  There Goes Rhymin’ Simon. Ze brachten na hun klassieke debuut nog, met wisselend succes, negen albums uit met als mooi slotakkoord Moonswept. Al die jaren behielden ze een schare van trouwe fans, waarvan ik er een ben. Maggie, RIP.    
Theo Volk