Jan Swerts - Schaduwland


Dit jaar verschenen al minstens drie imponerende albums over menselijk leed. Blackstar van David Bowie en You Want It Darker van Leonard Cohen gaan over een (bijna) naderende dood en op Skeleton Tree van Nick Cave handelt het over het verwerken van het verdriet van een plotseling uit het leven gerukte zoon. Aan dit rijtje dient absoluut Schaduwland toegevoegd te worden. Het is Jan’s derde, prachtige conceptalbum op rij geworden. Op debuut Weg was het thema de heimwee naar een verdwenen jeugd en op Anatomie van de melancholie draaide het om de hang naar vergankelijkheid. De titel voor Schaduwland ontleende hij aan de volgende regels van The Sire of Sorrow (Job’s Sad Song) van Joni Mitchell:
“Once I was blessed, I was awaited like the rain
Like eyes for the blind, like feet for the lame
Kings heard my words, and they sought out my company
But now the janitors of Shadowland flick their brooms at me”
Een song die overigens staat op zijn favoriete cd in zijn collectie, Travelogue. Belangrijkste, overige inspiratiebronnen zijn Philip Glass, Wim Mertens en George Winston. Eigenlijk was het de bedoeling dat hij een postapocalyptische zombieplaat zou gaan maken. Al zijn hele leven is hij gefascineerd door onderwerpen als het einde van de wereld en de laatste man op aarde, zowel in de muziek als in boeken. Nu heeft hij die plaat eindelijk kunnen maken, maar helaas staat zijn eigen leven centraal op Schaduwland. 2014 werd een rampjaar voor Jan. Bij zijn toen vijfjarige zoontje Jef wordt in dat jaar een zware vorm van het syndroom van Gilles de la Tourette geconstateerd. Dit bericht bezorgde Jan  zeer veel stress waardoor hij zelf een spieraandoening ontwikkelde. Allereerst werd ALS geopperd, maar dat bleek het gelukkig niet te zijn. Daarnaast heeft hij het syndroom van asperger, dus mijdt hij drukke gezelschappen. Al dit leed trok zo’n zware wissel op het gehele gezin, dat het zelfs tot een scheiding leidde. Hierdoor werd hij genoodzaakt om terug bij zijn ouders in te trekken. Voor zijn piano was alleen plaats op zijn vroegere slaapkamer, wat behoorlijk confronterend voor hem was. En nog was het niet het einde van al dat leed, dat op zijn pad gekomen was. Zijn moeder stierf na vijftien jaar geleden te hebben aan de gevreesde ziekte. Op zijn oude slaapkamer zou hij in nog geen vier maanden tijd bijna alle muziek voor Schaduwland componeren. De cd is in vier fases verdeeld, de schok & ontkenning, woede & vlucht, depressie en aanvaarding? De liefelijke opener schreef hij al in zijn studententijd, toen het leven hem in alle opzichten nog toelachte. Vervolgens in Iedereen Is in Elkaar aan het Storten, Sara. Iedereen Behalve Jij breekt de hel los en slaat de chaos toe. Overigens bruist deze compositie van energie en hoor je duidelijk de invloed van Vivaldi. Over het hele album is de invloed van minimalistische muziek te horen.  Jan wordt omringd door een groot aantal muzikanten uit de klassieke muziek, maar ook door de inventieve en vernieuwende drummer Karen Willems, bekend van onder anderen Zita Swoon Group en diverse experimentele projecten. Naast veel strijkers zijn blaasinstrumenten te horen als hobo, fagot, sopraansax, klarinet en fluit. Zelf speelt hij piano. Het had niet veel gescheeld of hij had ooit het instrument aan de wilgen gehangen, het is aan een zeer enthousiaste lerares te danken dat hij ooit doorzette. Zijn zang is altijd zeer ingetogen en soms moeilijk verstaanbaar. Zelf noemt hij het neuzelen en bagatelliseert hij  daarmee enigszins de teksten. Je zult ook geen tekstboekjes aantreffen bij zijn albums, om de eenvoudige reden, dat ze voortdurend worden aangepast. Het verwerkingsproces is nog steeds in volle gang. Hij bleef vooral op de been, door zijn baan als leraar geschiedenis en Nederlands aan het UCL Leuven, die voor de nodige regelmaat in zijn leven zorgde. Hierdoor voorkwam hij dat hij zijn toevlucht zou nemen tot alcohol of andere drugs. Het enige lichtpuntje wat hem nog enige houvast geeft, is dat er mogelijk tijdens het leven van zijn zoon Jef nog een remedie zal worden gevonden voor zijn, nu nog, ongeneeslijke ziekte. Misschien kan ik er nog een lichtpuntje voor hem aan toevoegen. Heel veel luisteraars zullen troost gaan vinden in zijn onwaarschijnlijk mooie muziek. Daar reken ik mijzelf zeker toe. 
Theo Volk
Releasedatum: 14 oktober 2016 Universal
Jan Swerts live:
08-11 BRUSSEL: Ancienne Belgique
10-11 LEUVEN: 30 CC
24-11 ANTWERPEN: De Roma
25-11 BRUGGE: Cactus
26-11 HASSELT: Cultureel Centrum Hasselt
03-12 GENT: Handelsbeurs
11 t/m 14-01 GRONINGEN: Eurosonic
29-03 DEN HAAG: Paard van Troje samen met An Pierlé  

Ólafur Arnalds - Island Songs

 

Vorige week was deze veelzijdige muzikant nog te zien op ADE Loveland in Amsterdam als dj. Over een paar dagen wordt hij pas dertig, maar heeft hij intussen al een imposante carrière opgebouwd. Arnalds begon zijn muziekloopbaan als drummer in punk- en heavymetalbands. Tegenwoordig maakt hij veelal muziek, die men tegenwoordig rangschikt onder neoklassiek. In 2009 vormde Arnalds een experimenteel technoproject, genaamd Kiasmos, samen met Janus Rasmussen van de IJslandse elektropopband Bloodgroup. In 2014 bracht men een debuutalbum uit. Daarnaast ook muziek die onder het genre ambient valt, maar ook draait hij zijn hand niet om voor eigentijdse interpretaties van het werk van Chopin, vorig jaar uitgebracht samen met Alice Sara Ott onder de naam The Chopin Project. En of dat nog niet genoeg is maakt hij ook nog filmmuziek. In 2014 won hij zelfs de BAFTA prijs voor Originele Muziek voor de zeer populaire Britse televisieserie Broadchurch. In de zomer van dit jaar nam hij in Hvammstangi, Önundarfjördur, Selvogur, Akureyri, Mosfellsdalur, Garður en Reykjavik wekelijks een song op voor het toepasselijk getitelde Island Songs. Hij nam in iedere plaats het nummer op met lokale muzikanten. Van de opnames werden ook video’s gemaakt, die meteen gepubliceerd werden via Apple Music, Spotify en Vevo/Youtube. Afgelopen vrijdag werd Island Songs in Nederland als cd met dvd uitgebracht. Het is prachtige, sfeervolle muziek. Iemand op een populair muziekforum omschreef het misschien nog beter en kernachtiger, betoverend. Zeer warm aanbevolen voor de komende winterperiode.
Theo Volk
Releasedatum: 28 oktober 2016 Universal / Mercury Records




Pitou - Pitou



Nog voordat ik maar één noot gehoord had, was ik al enthousiast over dit debuut. In de laatste editie van Popmagazine Heaven stond een artikel over Pitou Nicolaes geschreven door Flip van der Enden. Hij is haar leraar popgeschiedenis aan het conservatorium van Amsterdam. Aan het begin maakt hij direct duidelijk dat het geen objectief betoog gaat worden. Het is één grote lofzang op haar fenomenale zangtalent. Lang geleden dat ik een dergelijk enthousiast en warm pleidooi over muziek gelezen heb. Mijn belangstelling was dus direct gewekt. Dankjewel, Flip! Haar naam zei me in eerste instantie helemaal niets, maar ik had haar toch al eens horen zingen. Zo’n vier jaar terug was ze als lid van het Kobra Ensemble te zien geweest in Vrije Geluiden, waarvan ik een vaste kijker ben. Deze zes dames maakten toen met hun meerstemmige zang grote indruk op mij. Het Kobra Ensemble bestaat overigens nog steeds en treedt nog geregeld op. Vorig jaar toerden ze nog door Amerika. Het minialbum Pitou is al een tijdje uit. De releaseshow was 8 september in een uitverkochte Vondelkerk. Niet zo vreemd voor mij, want Pitou is uitzonderlijk getalenteerd. Een zangeres, die je in korte tijd weet te betoveren met haar kale liedjes, waarin ze zich heel kwetsbaar opstelt. In haar biografie rangschikt ze haar muziek onder freak folk en meldt ze dat ze vaak vergeleken wordt met zangeressen als Vashti Bunyan, Joanna Newsom, Laura Marling en Alela Diane. Zelf heb ik meer associaties met Diane Cluck op haar albums Oh Vanille / Ova Nil en Boneset. Ook een zangeres, die mij met kale liedjes diep weet te raken. Ze wordt op de zeven liedjes alleen af en toe begeleid door Vincent Arp op staande bas en violone (soort cello). Zelf speelt ze spaarzaam akoestische gitaar. Haar stem fladdert regelmatig van laag naar heel hoog. Ze verzorgt haar eigen achtergrondvocalen, zelfs in Walls, welk liedje door van der Enden overigens treffend omschreven wordt als een zelfhulpmantra in de vorm van een canon. Persoonlijke favoriet is Fool, wat goed in het gehoor ligt. 22 november staat ze in het voorprogramma van Ben Weaver in het Patronaat, Haarlem. Pitou is een indrukwekkend en indringend debuut, volgens mij het begin van een veelbelovende carrière.
Theo Volk

Releasedatum: 8 september 2016 Mink Records
Website: http://pitoumusic.com/

Interview: Pitou Nicolaes

Foto Danny Griffioen

In de laatste editie van Popmagazine Heaven stond een zeer warm en enthousiast pleidooi over de geweldige kwaliteiten van Pitou Nicolaes. Het artikel was geschreven door haar leraar popgeschiedenis aan het conservatorium van Amsterdam, waar Pitou dit voorjaar hoopt af te studeren (wellicht cum laude). Mijn interesse was direct gewekt en werd ook betoverd door deze 23-jarige singer-songwriter, vandaar dit korte interview. 

De voornaam Pitou klinkt niet erg Nederlands in mijn oren, heb je soms buitenlandse wortels? 
Nee. Mijn ouders hebben altijd veel gereisd, voornamelijk in Noord- en Midden-Afrika. De naam hebben ze meegenomen.
Van wie erfde je muzikaliteit?
Het schijnt dat mijn grootouders familie in de plaatselijke harmonie speelden. Verder ben ik de enige uit mijn familie die zich intensief met muziek bezig houdt.
Was is het belangrijkste wat je geleerd hebt op het conservatorium?
Ik heb vooral geleerd te leren. En daarin geduld te hebben, en niet te snel te oordelen.
Trek je ook weleens bepaalde aanbevelingen die je daar krijgt in twijfel?
Haha, zeker, toch nog. Soms kom ik dan wel terug op mijn eigen twijfel en blijkt er toch een kern van waarheid in de aanbevelingen te zitten. Maar sommige adviezen besluit ik ook naast me neer te leggen. Dat kan ook niet anders, er komen behoorlijk wat adviezen op je af (überhaupt in de muziekwereld) en bewust te zijn welke je volgt of niet bepaalt veel.
Als invloeden lees ik in het persbericht namen als Laurla Marling, Vashti Bunyan, Joanna Newsom en Alela Diane. Maar door wie denk je zelf het meeste beïnvloed te zijn?
Lastig. In eerste instantie door de koormuziek die ik zong als kind en door de wereldmuziek die mijn ouders luisterden. Vanaf mijn achttiende begon ik zelf popmuziek en folk te luisteren. Joni Mitchell heb ik heel veel geluisterd. Laura Marling vond ik heel inspirerend omdat zij zo wars lijkt te zijn van alles wat er om haar heen gebeurt. Op een goede manier. De ontwikkeling die zij doormaakt heeft ze in haar albums weten te vangen, en het is heel bijzonder om dat als luisteraar ook te mogen volgen.
Als je muziek beluistert, doe je dan analytisch zoals veel voetbaltrainers dat doen met voetbalwedstrijden van andere ploegen kijken? Of kan je dat helemaal uitschakelen?
Dat hangt van de muziek af. Als muziek mij echt raakt, wordt het automatisch uitgeschakeld. Het is eigenlijk dus ook een soort meetgraad geworden. Zodra ik ga analyseren is het duidelijk dat het niet meteen binnenkomt. Overigens kan ik die muziek dan nog wel erg goed vinden.
Waar luister je zelf naar om jezelf te ontspannen?
Amadou en Mariam om opgewekt van te worden, Amatorski om aangenaam weemoedig van te worden, Ben Webster voor zondagmiddag. Maar het meest nog altijd naar Chet Baker en Billie Holiday.
Van vind je leuker: optreden of liedjes schrijven?
Dat is een beetje als tussen ontbijt en avondeten kiezen. Het kan allebei ontzettend moeilijk te verteren zijn, maar kan ook heerlijk zijn. Optreden is de extroverte kant, liedjes schrijven de introverte kant.
Wanneer is voor jou een concert geslaagd?
Als ik het idee heb dat mijn muziek bij iemand is binnengekomen.
Naarmate je langer liedjes schrijft, wordt het dan gemakkelijker? Je wordt waarschijnlijk wel steeds kritischer over het resultaat?
Vooralsnog wordt het niet makkelijker. Ik word kritischer, en hoe meer liedjes je schrijft, hoe groter de kans is in herhaling te vallen.
Wat is er het eerst de tekst of de melodie?
Meestal een flard van de tekst, alhoewel de tekst soms in een keer er is. Daarna een melodie die daarbij past.
Pitou bevat slechts 7 liedjes.  Heb je niet overwogen om eventueel wat covers op te nemen of eventueel nog wat te wachten met het opnemen van Pitou?
Het is een weloverwogen besluit een minialbum te maken. Ik wilde dat mijn debuut zou klinken als een opname van een klassiek stuk. Heel sec, bijna geen productie: de focus volledig op de composities en de stem. Daarvoor vond ik 7 nummers een goede lengte. Langer had ik zelf saai gevonden.
Heb je al ideeën voor een volgend album?
Zeker. De nummers zijn er al. Binnenkort ga ik beginnen aan de pre-producties. Ik heb heel veel zin om me dit keer op de productie te focussen. De nummers gelaagder te laten klinken, en te gaan experimenteren met verschillende sounds en instrumenten.
Wat zijn je verdere muzikale plannen op korte en langere termijn?
Op korte termijn: de Popronde afspelen, shows in NL en de UK, nog zo veel mogelijk leren in het laatste jaar van het Conservatorium, een tweede plaat opnemen, en een theaterproductie met Kobra op de planken zetten. Op lange termijn: samenwerken met interessante mensen, me te blijven ontwikkelen, niet bang te zijn van het geijkte pad te treden.




Interview: The Slow Show




The Slow Show is een Engelse groep die duidelijk in de lift zit, zeker in Nederland. Ze hebben hier al een behoorlijk aantal fanatieke fans. Een aantal van die fans zijn regelmatig te vinden op het populaire muziekforum MusicMeter. De eerste tien vragen voor Frederik ’t Kindt komen van een paar van die forumgebruikers, de overigen zijn van mijzelf. Fred maakt het mij gemakkelijk door in het Nederlands te antwoorden, want hij is van Belgische afkomst. 14 november zullen ze live te zien in een ongetwijfeld uitverkocht Tivoli Vredenburg in Utrecht.
Wat is het verhaal achter het liedje ‘Brother’?
Rob’s grootvader verloor zijn broer op jonge leeftijd. Brother beschrijft het moment toen Rob dit feit vernam van zijn grootvader en de emoties die daarmee gepaard gingen.
Wie is Rose, die regelmatig genoemd wordt, en wat vindt Rose daar zelf eigenlijk van?
De naam Rose is verzonnen maar verwijst naar een jeugd liefde.  Het eerste lief waar je de rest van je leven een zwak voor hebt en ook wel de latere partners een beetje mee vergelijkt.
Is er een religieuze/christelijke boodschap in jullie muziek (‘Dresden’, ‘God Only Knows’, ‘Brother’)?
Neen. Misschien spiritueel maar niet religieus. Onze muziek gaat vaak over problemen en gevoelens waar we geen verklaring voor vinden maar de verklaring gaan we toch niet zoeken in religie.
‘Hopeless Town’ was vorig jaar A-kant op de Single en ontbreekt nu op Dream Darling. Daar is vast een goede rede voor, terwijl het er prima op had gekund. Er zijn zelfs fans die ‘Hopeless Town’ beter vinden dan ‘Breaks Today’.
De twee songs vertegenwoordigen eigenlijk een beetje de twee verschillende kanten van de slow show. Breaks Today is wat overstated, alle registers open, zowel op emotioneel als instrumentaal vlak. Hopeless Town is dan weer understated, terughoudend en introvert.
Qua productie denken we dat Breaks Today het album wat in balans brengt met de wat lichtere voorgangers Brawling Tonight en Lullaby. Een song zoals Hopeless Town had het album misschien wat te weemoedig gemaakt.
En ook op inhoudelijk vlak vonden we dat Breaks Today  meer paste bij de algemene teneur van Dream Darling.
Hopeless Town is wel nog steeds één van onze favorieten, live zal die wel nog af en toe te horen zijn.
Het Koorwerk op Dream Darling klinkt nu nog meer als klassieke muziek. Door welke componisten ben je beïnvloed?
De klassieke componisten die mij wellicht het meest beïnvloeden kwamen uit de zogenaamde Russische school, ik denk dan aan Rachmaninov, Shostakovich en Borodin. Maar ook het meer subtielere werk van Debussy en Chopin hebben altijd een grote indruk op mij gemaakt.
Maar voor de Slow Show vind ik wellicht de meeste inspiratie bij enkele film componisten. Ennio Morricone en Yann Tiersen liggen dan het meest voor de hand maar ook een paar minder bekende componisten zoals Daniel Pemberton (zijn soundtrack voor de recente Steve Jobs film vind ik uitzonderlijk), Johan Johannsson en Max Richter.

In de Blog op de slowshow website staan privé omstandigheden benoemd, tijdens het maakproces. Overlijden en relatiebreuk. In hoeverre heeft dit Dream Darling beinvloed?
Heel erg. Het is een bewogen jaar geweest voor onze leden. Sommige gebeurtenissen vonden plaats in de maanden voorafgaand op de opnames van Dream Darling maar ook tijdens de opnames zelf waren er omstandigheden die alsnog een invloed hebben gehad op de songs en de productie.
Het waren eigenlijk stuk voor stuk gebeurtenissen waarmee de meesten onder ons vroeg of laat wel eens mee geconfronteerd worden, vooral dan als dertigers en veertigers. Maar het was toch wel bijzonder veel in een erg korte tijd. Het was intens!
The Slow Show speelde in 2015 op grote hoogte bij PopUp 010 in Rotterdam. Het lijkt erop dat de band sowieso in Nederland tot grote hoogte stijgt? Hoe ervaren jullie die belangstelling uit een ander land? Hebben jullie een speciale band met Nederland?
PopUp 010 was een belangrijk optreden voor ons. Maar ook op Eurosonic en London Calling en vooral dan een uitverkocht concert in de Stevenskerk in Nijmegen kort daarop kregen we snel de indruk dat de Nederlanders ons wel mochten. We hadden snel het idee dat de Nederlanders heel eerlijk zijn in hun opinies en dat ook graag verkondigen. Dat is uiteraard een mes die aan twee kanten snijdt maar het bleek toch vooral positief te zijn en dat is natuurlijk heel bemoedigend.
We vinden van onszelf dat we met onze muziek ook eerlijk zijn. We proberen niet de laatste trends na te apen, we maken enkel muziek waar we ons allemaal kunnen in vinden en op een manier die voor ons heel natuurlijk aanvoelt.  We zijn ook nooit actief op zoek gegaan naar succes. We doen gewoon ons ding en doen niks bewust om meer luisteraars te krijgen.
Misschien is het dat wel dat de Nederlanders op prijs stellen. Ik hoop het.
We hebben een publiek nodig dat luistert en dat krijgen we in Nederland; dat geeft ons veel motivatie en zin om vaak terug te komen.
Vrij snel na White Water kwam de nieuwe plaat Dream Darling uit, hadden jullie al veel op de plank liggen of zijn de meeste songs ontstaan tijdens de tour van White Water?
Sommige ideeën ontstonden tijdens de White Water tour maar het merendeel pas erna. Het album was bijna uitsluitend geschreven en opgenomen tijdens de voor ons zeer intensieve eerste zes maanden van 2016. Er was een overvloed aan inspiratie.

Op Dream Darling ( maar ook op White Water) staan weer prachtige songs die prima in films of series gebruikt zouden kunnen worden, zijn jullie al eens benaderd?
Een paar fragmenten zijn gebuikt in een aantal Amerikaanse en Britse series in de achtergrond maar voorlopig ook niet meer dan dat. Het is wel iets waar we zeker voor open staan en heel wat interesse in hebben dus hopelijk komen er binnenkort iets uit de bus. Het liefst zouden we zelfs een volledige soundtrack componeren. Dat zou een droom zijn.

Komt er in 2017 weer een clubtour door NL ?
We nemen in elk geval een pauze na deze tour maar er zijn uiteraard al gesprekken met boekers over 2017. Voorlopig is er nog niks concreet. Ik zou zeggen, watch this space.


Wat zijn de plannen op kortere en langere termijn trouwens?
Dat is nog niet echt ter sprake gekomen, we zijn ons nog volop aan het concentreren op onze tour in november. Het lijkt nog te vroeg om uit te maken of we een derde album willen maken in het stramien van de White Water en/of Dream Darling. We sluiten niet uit dat we in de toekomst iets volledig nieuws willen uitproberen, ik denk dan bijvoorbeeld aan een aantal louter orkestrale nummers of misschien iets met enkel een brass band. Of wie weet misschien wel het tegenovergestelde, een volledig akoestisch album. Een beetje afwisseling lijkt me wel een interessant vooruitzicht.  Maar of we daar in 2017 al behoefte aan hebben of pas later dat is nu nog moeilijk te voorspellen.
Wanneer is voor jullie de muziekcarrière echt geslaagd?
Succes voor ons is een publiek stil maken, dat we songs kunnen schrijven die de mensen aandachtig willen beluisteren en die iets voor hen betekenen.  De vele persoonlijke berichten en verhalen die ons bereiken op sociale media geven ons vaak de indruk dat onze muziek gewaardeerd wordt.  Hopelijk krijgen we de middelen en gelegenheid om dat te blijven doen in de toekomst. Dat zou onze carrières geslaagd maken.
Was de werkwijze bij het opnemen van jullie tweede album anders?
Het is was in ieder geval veel sneller en intensiever dan bij White Water. Rob en ik weten nu ook veel beter hoe we elkaar aanvullen, hoe we elkaars sterke punten kunnen maximaliseren.
De locatie was ook anders. Deze keer hebben we veel tijd besteed in een studio in een boerderij in the Lake District. De studio was eerder ‘basic’ voor opnames maar de omgeving was heel rustgevend en inspirerend en dat hielp ons bij het schrijven (en tegen de stress).
Het schrijven van liedjes is dat een moeizaam proces?
Dat varieert. Als er eens lange discussies en onenigheden zijn dan is dat meestal over de invulling van de songs, minder over de songs zelf. We hebben alvast gedurende de voorbije jaren geleerd om het niet persoonlijk op te nemen als iemand ergens niet mee akkoord gaat. In de meeste gevallen gaan we heel snel experimenteren met instrumentatie. Dan laten we het nummer wat liggen om dan later beter te kunnen oordelen of de instrumentatie de song steunt of niet. Soms nemen we het nummer dan terug naar het skelet. Dat was het geval bij Lullaby en in mindere mate Brawling Tonight. Deze aanpak vergt tijd maar is wel noodzakelijk.
Jij en Rob hebben ongeveer dezelfde muzieksmaak, hoe zit dat eigenlijk met de overige heren?
Joel komt uit de jazz scene. En dat kan je volgens mij ook wel horen. Hij komt vaak met gitaar deuntjes voor de dag die voor mij minder vanzelfsprekend zijn. Maar zijn klank vormt een heel belangrijk onderdeel van onze sound.
James was als student vooral bezig met britpop en heeft een goed oor voor catchy melodieën.
Huff’s achtergrond is heel breed. Als kind was hij actief als drummer in een brass band en later ook in een paar ‘madchester’ bands. Na zijn studenten jaren is hij zich dan vooral gaan verdiepen in verschillende jazz stijlen, zoals New Orleans jazz.
De regelmatige vergelijking met The National moet jullie onderhand de strot uitkomen. Hoe zouden jullie je muziek omschrijven aan luisteraars, die er nog niet bekend mee zijn?
Er zijn uiteraard een paar gelijkenissen met de National maar volgens ons toch een pak minder dan sommige recensenten uitmaken. Het is toch vooral onze naam die de vergelijkingen uitlokt. Achteraf gezien is onze naam keuze de stomste beslissing die we ooit gemaakt hebben maar indertijd waren we niet echt vertrouwd met The National (het was in 2010) en kenden zeker hun song Slow Show niet.
Onze muziek omschrijven is altijd een moeilijke opdracht. Oprechte filmische dreampop met een laagje Americana ?
Overigens nog de complimenten voor Dream Darling, voor mij een van de mooiste albums van dit jaar. Hebben jullie nog songs tijdens de opnames over gehouden voor een volgende schijf?
Dankuwel.
Voor een volgende schijf zullen we opnieuw van nul beginnen en ons laten beïnvloeden door de gebeurtenissen van het moment. De songs die het niet gehaald hebben op Dream Darling zullen wellicht nooit heropgevist worden.


3hattrio - Solitaire


Dit trio ontstond na een optreden thuis, bij de toen pas vijftienjarige Eli Wrankle. Hij probeerde geld in te zamelen voor zijn high school orchestra om een optreden te doen in Disneyland. Na afloop raakte hij in gesprek met de zeer ervaren Hall Cannon en Greg Istock. Zij stelden voor om nog even te gaan jammen, maar dan in een genre, waarin Eli totaal niet thuis was. Er was duidelijk een chemie tussen de heren, ondanks de verschillende muzikale achtergrond. Hoe verschillend de muzikale achtergrond van de heren is, blijkt ook weer op het nieuwe, derde album, Solitaire, gestoken in een prachtige hoes. Istock stelde voor om Get Up Stand Up te coveren van Bob Marley, een nummer wat Cannon niet bleek te kennen. Hij hield en houdt zich verre van populaire muziek. Hij verdiept zich nog steeds in zijn passie, de muziek uit de negentiende eeuw. Schreef er ook boeken over, want hij is ook nog musicoloog. Het werd een dubbele uitdaging voor Hal, een onbekend nummer en dat omtoveren naar een versie op banjo. De enige andere cover op Solitaire is hem meer op het lijf geschreven, de overbekende traditional Bury Me Not, die op eigenzinnige wijze wordt geïnterpreteerd. 3hattrio’s vorige album, Dark Desert Night, heb ik ook gerecenseerd, en was zodoende bekend met hun unieke muziek.  Zelf noemen ze hun repertoire, American Desert Music. Volgens mij een uitstekende omschrijving. Ze wonen aan de rand van Zion National Park, nabij de woestijnen van zuidelijk Utah. Hun muziek ademt als het ware de indrukwekkende natuur, waarin ze wonen. Een van de songs heet niet voor niets Mojave. Het is voor mij een unieke mix van country, folk en woestijnblues. Op hun mooie website is een video te vinden, waarin de heren begeesterd uitleggen, wat hun missie precies is. De voice-over is van Tom Russell, naast Van Dyke Parks een van hun grootste fans. Hoe groot die missie is blijkt wel  dat Hal voor zijn huidige verblijf in Italië toch zijn banjo heeft meegenomen om liedjes te schrijven en zijn vrouw haar schildersezel. Heel jammer, dat ondanks de vele loftuitingen in de pers, tot op heden de belangstelling voor dit trio nog zeer mager is. Onterecht volgens mij, want ze maken volstrekt unieke muziek. In februari komen ze naar Europa voor optredens, het is niet te hopen dat Nederland verstoken zal blijven van concerten.       
Theo Volk
Releasedatum: 6 september 2016 Eigen beheer
Website: http://www.3hattrio.com/


Jenny Wren and her borrowed wings - A soup


Dit trio bestaat uit Jenny Trilsbach (zang, staande bas), Ben Gallon (akoestische gitaar, achtergrondzang) en Ben Fisher (resophonic gitaar, achtergrondzang). Laatstgenoemde is overigens de zoon van een sessiemuzikant en werd hij letterlijk geboren op de vloer van de fameuze Abbey Road’s Studio Two. Alle drie beschikken over een ruime muzikale achtergrond. Het is een duidelijk goed ingespeeld trio. A Soup is inmiddels hun tweede album, waarvoor ze alle drie songs  aanleverden. De opnames begonnen overigens direct nadat ze terugkwamen van een toer door Duitsland en Nederland. Zelf omschrijven ze hun muziek als “acoustic rhythm and blues stripped back and blushed with country”. Het album is een goede weerspiegeling van wat bij hun vele liveoptredens te horen is. Dat houdt onder andere in uiterst gepassioneerde zang, zoals Jenny al direct in de korte  opener A Sailor’s Blues laat horen. Ze maakt op een goede wijze van dynamiek, wat vooral goed blijkt uit nummers als Sucker on the Vine en Sick and Tired. Laatstgenoemde liedje werd overigens als enige gezamenlijk geschreven. Bij het zingen gaat het Jenny om de emotie, die ze wilt overbrengen. Af en toe komt de zang werkelijk uit haar tenen. De heren op gitaren vullen elkaar buitengewoon goed aan. Ze zijn beiden uiterst bedreven op hun instrument. Hun spel komt vooral goed tot zijn recht in uptemposongs als Don’t Bring Me Down, Brick By Brick en A-Creeping. Laatstgenoemde heeft, net als de afsluiter The Promised Land, heerlijke achtergrondvocalen.  The Promised Land werd geschreven na het zien van een documentaire uit 1972 getiteld Marjoe, over het leven van de nep-evangelist Marjoe Gortner. Overigens heb ik geen uitgesproken favorieten. A Soup bevat muziek teruggebracht tot de essentie waar het volgens mij allemaal draait, het overbrengen van emoties. Ze waren al live te zien op Podiumcafé Peter en Leni, mei volgend jaar zijn ze daar weer te zien en naar ik mag hopen op veel meer plaatsen.
Theo Volk
Releasedatum: 1 november 2016 Eigen beheer
Website: http://jennywrenandherborrowedwings.com/


Anna Elizabeth Laube - Tree


Haar vorige album getiteld, Anna Laube, werd mij door haarzelf op een presenteerblaadje aangereikt en door mij begin dit jaar lovend beoordeeld. Afsluitend met de woorden : “Onthoud haar naam, we gaan nog veel van haar horen!”. En sneller dan ik verwacht had, lag Tree op de mat. Tree moet nog uitkomen en heeft al begin deze maand de tweede plaats bereikt in de EuroAmericanaChart. Terecht lijkt me, Anna is niet alleen een uitstekende zangeres maar schrijft daarnaast fraaie liedjes. Ze is overigens pas verhuisd naar Seattle, een stad die haar erg bevalt en ook nog eens de nodige inspiratie oplevert. Naast zeven eigen nummers ook twee covers. Wallflower kent ze vooral van Bob Dylan’s Bootlegserie. Ze heeft het niet alleen opgenomen omdat ze het een geweldig nummer vind, maar ook omdat ze het met veel plezier speelt. De andere cover is Beyonce’s XO, ook door John Mayer opgenomen. De mooi  klein gehouden trompetten worden bespeeld door de in Bern, Zwitserland woonachtige Charley Wagner.  De titelsong heette aanvankelijk Sing For The Trees, wat ze geschreven had voor een nationale wedstrijd voor songschrijvers.  Ze wilde ermee de aandacht vestigen op de insectenplaag die toen heerste in sommige bossen in Amerika. Het vrolijke Sunny Days handelt over zonnige dagen en heldere nachten.  Het droevige en traag voortslepende I Miss You So Much schreef ze al tien jaar geleden. Een belangrijke rol is hier weggelegd voor de mondharmonica, die ze zelf bespeelt. Op een veerboot naar Catalina Island, Californië schreef ze Longshoreman.  Het gaat over het tot iemand aangetrokken voelen, maar dat je nog niet weet of het om een creatieve of romantische aantrekkingskracht gaat. Over de heersende droogte in 2014 in San Francisco schreef ze Please Let It Rain In California Tonight. Inspiratiebron voor All My Runnin’ was haar nieuwe woonplaats Seattle. Tree werd opgedragen aan beide grootvaders. Het enige minpuntje wat ik kan bedenken is, dat het slechts 33 minuten duurt maar dat lijkt me wel overkomelijk.     
Theo Volk
Releasedatum: 21 oktober 2016 Eigen beheer
Website: http://www.annaelizabethlaube.com/


Interview: Joseph Arthur



Onlangs maakte ik kennis met het zeer intrigerende album The Family van Joseph Arthur. Normaal is elektronische muziek niet aan mij besteed, maar ditmaal wist deze plaat mij vanaf de eerste beluistering direct te boeien. Het werd een reden om deze bijzonder productieve man te interviewen. Naast een muzikale carrière heeft hij intussen ook een behoorlijke reputatie als schilder opgebouwd. Hieronder vindt U eerst het door René van Schendelen vertaalde interview, waarvoor weer grote dank, en daarna het oorspronkelijke Engelse interview. Overigens zal Joseph Arthur 4 november aanstaande live te aanschouwen zijn in de Amstelkerk.



Zou je leven er niet heel anders hebben uitgezien als je niet die keyboard van je tante had geërfd?
Zeker weten! Ik was zoekende, en wat ik nodig had bleek muziek te zijn. Toen ik eenmaal iets had waarmee ik kon componeren, kwam ik erachter dat ik beschikte over de gave om een melodie te bedenken en een compositie te maken. Het betekende meteen heel veel voor me. Die gave heb ik gevolgd, achterna gezeten.

Je carrière in de muziek begon in een bluesband. Interesseert de blues je nog en zou je ooit een bluesplaat kunnen maken?
Ja, ik houd van simpele muziekstijlen en traditionele vormen. Ik heb het gevoel dat naarmate ik ouder word ik er misschien iets nieuws aan kan toevoegen. Vooralsnog experimenteer ik alleen maar.

Combineer je je solocarrière in de muziek nog met het schrijven van gedichten, schilderen en Fistful of Mercy?
Hopelijk komt Fistful of Mercy weer tot leven. Ik heb laatst weer eens naar een paar van onze oude albums geluisterd en die raakten me echt. Ik heb het gevoel dat we echt nog iets gaafs kunnen maken. Maar vooralsnog zijn er geen concrete plannen.

Je moet een heel gedisciplineerd iemand zijn.
Ik heb mijn goede en mijn slechte dagen. Maar elke dag is zwaar. Iedereen doet zijn best om er iets van te maken. Het beste is om een passie voor iets te vinden. Want in tegenstelling tot een verslaving geeft een passie je energie.

Een paar jaar geleden heb je een album met covers van Lou Reed opgenomen. Hoe belangrijk was hij voor je?
Enorm belangrijk. Ik houd nog steeds van hem en mis hem. Ik denk voortdurend nog aan hem. Luister voortdurend naar zijn muziek. Hij is absoluut een bron van inspiratie voor me.

Was Lou Reed ook een fan van jou? Want hij heeft toch wel eens een optreden van jou bijgewoond?
Ik heb geen idee of hij mijn werk goed of slecht vond. Hij heeft een paar van mijn concerten bezocht en heeft wel eens aardige dingen gezegd. Maar ik heb er nooit naar gevraagd.

T-Bone Burnett heeft je album ‘Come to Where I’m From’ geproduceerd. Dat moet heel inspirerend zijn geweest.
Enorm! En het heeft nog steeds effect op me. Hij is ook zo’n geweldig iemand die in een bepaalde fase van mijn leven me erg beïnvloed heeft. Ik zou graag nog eens met hem samenwerken, wat het ook mag zijn.

Ik las ergens dat Tchad Blade erg belangrijk is geweest bij het maken van het album. Op welke manier?
Hij heeft de sound bepaald. Het album gemixt en geëdit. Als mixer heeft hij zo iets eigens dat het bijna is alsof hij de producer is, alsof hij het album produceert. Je kunt Tchad wat ruwe opnamen geven en hij tovert ze om tot iets wat geweldig klinkt.

Ben jij dat op de hoes?
Dat is mijn grootvader. En mijn grootmoeder. Het kleine meisje is mijn moeder.

Heb je die oude piano die je op The Family bespeelt gekocht omdat John en Paul ook zo’n oude piano hadden toen ze hun eerste liedjes voor The Beatles schreven?
Nee. Het was gewoon de piano die de kerel in de winkel voor me op de kop kon tikken. En het was een geschikt exemplaar, hoefde alleen nog maar gestemd te worden. Best bijzonder dat zo’n oud ding nog in zo’n goede staat was. In hetzelfde jaar geboren als mijn grootmoeder! Vast op de dag dat de Titanic zonk! Als je erover nadenkt, moest ik wel een album maken dat The Family ging heten.

Je hebt altijd veel ideeën voor je muziek. Waar haal je die inspiratie vandaan?
Overleven. De uren moeten gevuld worden, want anders gaan ze jou vullen.

Je hebt je familie geïnterviewd over de familiegeschiedenis, maar ze konden je niet veel vertellen. Was dat niet een shock voor je?
Niet zozeer een shock, juist interessant. Ik moet vaak aan die regel van Bob Dylan denken: "I was born here and I'll die here, against my will. I know it looks like I'm moving but I'm standing still."  Het idee dat we op deze wereld terechtgekomen zijn met al die karma en zielenroerselen. En gebreken. Sommige van ons worstelen een heel leven lang met verslaving en de oordelen van anderen daarover. En dat lijkt allemaal tegen onze wil te zijn. Wat kunnen we eraan doen? Wat kunnen we accepteren? En uiteindelijk: wat kunnen we geven? Tot er een einde aan komt en het nieuwe avontuur begint. Of de vergetelheid.

Ik las in de press-release dat de liedjes fictief zijn. Is dat echt zo? Is ‘Wishing Well’ niet een persoonlijke jeugdherinnering?
Ja, absoluut. Niet alles op het album is fictief. Sommige dingen.

Gaat ‘They Called Him Lightning’ over je grootvader? Het bevat de regel “ he was from Scotland”.
Ja. Mijn grootvader van vaders kant. Mijn grootvader kwam uit Glasgow. Mijn achternaam Arthur komt van hem. (Sorry, het is geen alias.) En ze noemden hem echt “Lightning”. Dat is toch interessant? Ik wil de pret niet bederven, maar hij heeft waarschijnlijk niet echt iemand vermoord.

Sommige liedjes hebben een bijzondere openingsregel. Bijvoorbeeld bij ‘Ethel Was Born’:Ethel was born the day the Titanic sunk”. Hier combineer je als het ware geschiedenis die eindigt met geschiedenis die begint. Waar gaat dit liedje volgens jou over?
Nou, voor mij is de regel het lied. Ethel is echt geboren op de dag dat de Titanic zonk. Dat kreeg ik zo aangedragen. Het lied gaat over mijn grootouders die elkaar ontmoeten en verliefd worden. De regels “Me and you are gonna reign / Me and you are gonna rain” zijn een soort ode aan de familie die ze hebben voortgebracht.  Het wordt gezongen vanuit de optiek van mijn grootvader. Ik weet niet of ze die emoties ooit gekend hebben, maar ik neem aan dat dat het geval was.

Ben je over het algemeen geïnteresseerd in geschiedenis?
Een beetje. Niet obsessief. De menselijke psyche interesseert me meer, als ik afgezien van muziek een studieonderwerp zou moeten kiezen.

En is de interesse in je eigen geschiedenis toegenomen na het maken van The Family?
Niet echt. De wereld en het leven zitten zo vol met mysterie en verwikkelingen dat het onmogelijk zou zijn om alles te ontrafelen. Er zijn zoveel kanten aan iemands persoonlijkheid. En dan al die relaties die men aangaat. Mijn focus ligt op het heden. Op de uitdaging van het ouder worden in deze futloze sector. Op het vasthouden van een positieve inslag. Daardoor heb ik nu niet de kracht om ver terug te kijken. Ik moet vooruit.

Mijn favoriete liedje is het catchy ‘Hold On Jerry’, vooral het refrein intrigeert me:
“This life is complicated, This death is overrated, And your dream is turned to faded blue, This love is obligated, This town is thinly stated, And your mind is agigated too”
Is dit liedje puur fictief?
Beschouw het als een liedje voor Jerry Garcia. Ik heb het niet bewust voor hem geschreven maar het is ongelofelijk hoe goed het past als een ode aan hem. Mijn oom heet Jerry. Ik stelde me voor dat hij naar West-Virginia reed, en combineerde dat met zijn geschiedenis en de familiegeschie-denis. Verder heb ik het nogal open en abstract gehouden, en de energie van het lied beviel me goed. Toen ben ik ernaar gaan luisteren als een ode voor Jerry Garcia, en daar schrok ik eigenlijk van.

Je noemt je zus Dawn in ‘Sister Dawn’. Vond ze dat wel leuk? En hoe reageerde de rest van de familie?
Ze hinken een beetje op twee gedachten, geloof ik. Ikzelf als schrijver ook trouwens. Je onthult dingen van jezelf en de mensen in de directe omgeving van schrijvers worden dan meegezogen in je verbeelding. Ze worden vervormd en uiteindelijk geroemd. Alles bij elkaar zie ik het album als een lofzang op mijn familie.

Het album ademt een speciale sfeer uit, vind ik. Misschien door de elektronica en de oude piano. Ben je dat met me eens?
Ja. En vergeet Tchad Blake niet. Ik vind dat hij en ik weer moeten samenwerken. Hij heeft ook Redemption’s Son gemixt, dat volgend jaar 15 jaar oud is.

Een paar jaar geleden heb je ‘The Graduation Ceremony’ gemaakt, een prachtig, organisch album. Volgt er snel weer zo’n album of ben je nu helemaal verknocht aan de oude piano en de elektronica?
Ik ben klaar met de oude piano. Hij heeft een grote rol gespeeld op mijn album ‘Lou’, op het nieuwe album en op nog een paar dingen. Dus het wordt nu tijd om weer andere klanken te gaan proberen. Maar dank voor het noemen van ‘The Graduation Ceremony’; het behoort tot mijn persoonlijke favorieten.

Speelt de oude piano nog wel een rol op het volgende album?
Misschien wel, want ik heb al een paar nieuwe liedjes waarop de piano een beetje gebruikt wordt. Maar ik ga er echt op letten dat er deze keer andere zaken naar voren komen.

Op 4 november treed je op in de Amstelkerk in Amsterdam. Wat kunnen we verwachten? De oude piano?
Het ligt aan de locatie of er wel of geen piano zal zijn. Ik neem voor de zekerheid een keyboard mee. Natuurlijk kan ik de oude piano niet meenemen op een tournee, dat zou waanzin zijn.

Normaal gesproken houd ik helemaal niet van elektronische muziek, maar ‘The Family’ vind ik fantastisch. Dank voor het maken van het album en voor het beantwoorden van mijn vragen.
Jij ook bedankt! Ik vond het goede vragen en heb ze graag beantwoord. Kom vooral kijken op 4 november; ik beloof je dat het een gepassioneerd optreden gaat worden.





Do you think that your life would have been different if you didn’t inherit the electronic keyboard of your aunt?
Possibly. And maybe definitely. But I was looking for something and needed something like music. Once I had a compositional tool, I discovered a melodic gift or a gift for composition. It had value to me immediately. And not only did I follow it. I chased it.

You started your music career in a blues band. Are you still interested in blues and would it be possible that you will every make a bluesalbum?
Yes I'm into the simpler forms of music and traditional modes. And feel that as I age I may be able to bring something inventive there. As for now I'm still experimenting. 

Are you still combining your solo musical career, writing poems, painting and Fistful Of Mercy?
Hopefully FOM will reemerge. I listened to some of our old record the other day and was moved by it. I feel like there is still something heavy there for us to unveil. But as of now no concrete plans. 

You must be very disciplined?
I have good days and bad days. Everyday there is struggle. We all do what we can to make it thru. The best is finding things you are passionate about because unlike addictions. Instead of stealing from you. They feed you. 

You recorded an album with Lou Reed covers a few years ago. How important was he for you?
Very. I still love him and miss him. And think of him all the time. Listen to his music all the time. He's definitely a true source of spirit for me. 

Was Lou Reed also a fan of yours, because he was once a guest at a gig of yours?
I honestly don't know to what degree he liked or disliked what I did. He came to some shows. And said nice things at times. But I never asked. 

T-Bone Burnett produced your album Come to Where I’m From. That must have been very inspirational?
Hugely. It affects me still to this day. Another huge character in my life that made a impact at a certain time. I would love to work with him again. On anything really. 

I read that Tchad Blake was very important for the new album. In what way?
He shaped the sound. He put it in sequence. He mixed and edited. As a mixer he has such a signature that it is a bit more like production or what one may think of production. You could give Tchad some pretty rough elements and he could make it sound huge. 

Is that you on the cover of the album?
That's my grandfather. My grandmother. The little girl is my mother. 

Did you buy that the old piano that is used for The Family, because John and Paul also had one for writing the early songs for The Beatles?
No. it just so happened that that's the one this guy at the shop found for me. It came perfect. Just needed to tune it. And when you think about something that old being in that kind of condition. Born the same year as my grandmother. And the day the titanic sunk no less! I had to make an album called The Family. When you think about it. 

You have always a lot of ideas for your music. Where do you get all that inspiration from?
Survival. You have to fill the hours or they will fill you.

You interviewed your parents about your family history. They couldn’t tell you very much, that must have been a bit of a shock?
I wouldn't call it shocking so much as interesting. I think of that Bob Dylan line a lot. "I was born here and I'll die here, against my will. I know it looks like I'm moving but I'm standing still." The idea that we are cast into this place with all this karma and soul manifestations. And dysfunctions. Some of us struggle our whole lives with addiction and all the heavy judgement from others around those issues. And it's all seemingly against our will. What can we do. What can we take in. And ultimately. What can we give. Before we are cast off. Onto our next adventure. Or else oblivion. 

In the press release I read that the songs are fictional. But is that really so? Isn’t ’Wishing Well’ just a personal memory about your youth?
Yes. Totally. Not all elements are fictional. Just some. 

Has ‘They Called Him Lightning’ something to do with your grandfather, because of the line : he was from Scotland?
Yes. On my dads side. My grandfather came from Glasgow. The last name Arthur comes from him. (Sorry not a stage name). And they called him lightning for real. I mean how interesting is that? I don't want to spoil oil. But he probably didn't really kill a man. 

Some songs have special opening lines like Ethel was born : Ethel was born the day the Titanic sunk. You combine finished history and a starting one. Where is this song about according to you?
Well for me the line is the song. Ethel was born the day the titanic sunk was actually also true. So just handed to me. The song is the story of my grandparents meeting and love affair. Me and you are gonna reign/ rain at the end is a celebration of the family that they brought into existence I suppose. It's sung from the perspective of my grandfather. I don't know that they ever felt those emotions. But I'm assuming they did. 

Are you interested in history generally?
A little. Not obsessively. Human psychology interests me more if I picked an area of study outside of music. 

And is your interest in your own past grown after the making of The Family?
Not really. This world and life is so full of mystery and intrigue that it would be impossible to uncover it all. So many different manifestations of self. And all those relationships. I'm focused now on the present. The challenge of growing older in this sluggish industry. Feeling positive. But don't feel I can look that far back right now. Gotta keep pushing forward. 

My favorite song is the catchy ‘Hold On Jerry’, especially the refrain is intriguing:
“This life is complicated, This death is overrated, And your dream is turned to faded blue, This love is obligated, This town is thinly stated, And your mind is agigated too”. Is it song totally fictional?

Listen to it as a song for Jerry Garcia. I did not write it for him intentionally at all but it is kinda crazy how well it fits as a tribute to him. My uncles name is Jerry. I was imagining him driving to West Virginia himself. And reckoning with his past and our past. I left it open and somewhat abstract and just loved the energy of it. Then I listened to it as a tribute to Jerry Garcia and it shocked me. 

You mentioned your sister Dawn in Sister Dawn. Does she liked to be mentioned? And what about the others?
I think they have mixed feelings. As do I. As a writer. You have to reveal things about yourself. And people close to writers fall into the vortex of your imagination. And get twisted and turned. Sometimes gnarled. But ultimately celebrated. I think ultimately the album is a celebration of my family. That's how I see it. 

I think the album has a special atmosphere, probably because of the electronics and that old piano. Do you agree?
Yeah. And Tchad Blake. I think me and him should do more. He mixed Redemption's Son which is about to turn 15 years old next year. 

You made a beautiful organic album a few years ago, The graduation Ceremony. Will you soon make another one or are you at this moment too much in love with the old piano and electronics?
I'm off the old piano. It made it huge on my LOU  album and on this one. And a few other things. So I'm gonna explore other sounds now for a bit. Thank you for mentioning The Graduation Ceremony. It's one of my personal favorites. 

Will the old piano be on your next album?
Maybe because I have a few new songs already that have a bit of it. But I will be careful to make sure other things are featured this time. 

What can the visitors expect of your concert november 4th in de Amstelkerk, a concert with or without that old piano?
Depends on the venue if there will be real piano or not. I bring a keyboard just in case. Of course I can't travel with that actual piano but that would be an insane idea for some ridiculous future. 

Normally I don’t like electronic music, but The Family is awesome. Thank you for making it, but also for answering my questions!
Well thank you so much! I enjoyed the questions and answering them. Please come November 4th. I can promise a show full of passion. 



Terry Allen - Lubbock (On Everything)


Tussen de grote stortvloed aan nieuwe releases, die aanstaande vrijdag verschijnt zit ook een zeer interessante heruitgave van Lubbock (On Everything) van Terry Allen. Een enigszins in de vergetelheid geraakte countryzanger, waarschijnlijk voor veel mensen onbekend. En dat is heel jammer. Overigens onderscheidde hij zich bijvoorbeeld ook op het vlak van beeldhouwen en schilderen. Lubbock wordt door veel vooraanstaande critici gezien als een van de mooiste country albums ooit gemaakt. De interesse voor muziek kreeg hij mee van zijn vader. Een opmerkelijke man die al zestig was, toen Allen geboren werd. Hij had een lange carrière als professioneel baseball-speler. Na afloop van die sportloopbaan kwam hij in de muziek business terecht. Het album is ook, naast aan zijn moeder, aan hem opgedragen. Lubbock is de plaats waar dit dubbelalbum, wat zo’n tachtig minuten duurt, is opgenomen. Hij werd omringd door uitstekende musici, zoals Joe Ely en Lloyd Maines, de vader van een van de dames van The Dixie Chicks. Allen is een uitstekende verhalenverteller, die zijn liedjes met een redelijk vet accent zingt. Hij kan zeker gerekend worden tot de allerbeste in zijn genre. Liedjes die doorspekt zijn met zijn droge humor. En die blijven hangen. Zo krijg ik al geruime tijd het liedje Rendezvous USA niet uit mijn hoofd, vooral door het refrein en de texmex-accordeon, die bespeeld wordt door Ponty Bone. De cd wordt geleverd met een uiterst informatief boekje met uiteraard ook de teksten. De herrelease is verschenen op het zeer interessante Paradise of Bachelorslabel, dat ondermeer ook Itasca en Red River Dialect onder contract heeft. Na veelvuldig luisteren kan ik alleen maar beamen dat dit ten onrechte een album is, dat slechts in kleine kring op juiste waarde wordt geschat. Niets minder dan een prachtplaat.        

Theo Volk

Releasedatum: 14 oktober 2016 Paradise of Bachelors
Website: http://terryallenartmusic.com/