Kevin Gordon - Long Gone Time



Je hebt van die artiesten die steeds beter worden. Zou eigenlijk een logische ontwikkeling moeten zijn zou je zeggen, maar er sneuvelen – artistiek gezien – genoeg onderweg. Anyway, Kevin Gordon zijn muziek waardeer ik steeds meer. Niet omdat Caddilac Jack’s #1st Son of Down to the Well mindere platen zijn, maar op alle punten lijkt hij gegroeid. Ik ervaar zijn laatste drie platen, inclusief de laatste, als gelaagd en gerijpt. Long Gone Time zet de trend van O Come Look at the Burning en Gloryland door, dusdanig dat ik nagenoeg tot overdaad nijg in mijn bewoordingen dit album aan te prijzen. Dit album bevat zo ontzettend veel wat me pleziert, ik kan er niet over uit. De luisteraar zal een plaat horen die gefundeerd is op authentieke pijlers. Kwalitatief is hij van een zodanig aard dat je vermoedt dat Joe Henry of Allen Toussaint erbij betrokken zijn. En misschien is dat ook wel zo, maar dan in de vorm van Joe V. McMahan. Gezien de trackrecord van deze muzikant/producer een bepalende factor bij Kevin Gordon’s muziek, en die van vele anderen. Hij heeft een vinger in de pap bij de recent verschenen Patrick Sweany plaat, en was voorheen, naast Gordon en Sweany’s platen, o.m. betrokken bij plaatwerk van Jeff Finlin, Stephen Simmons, Allison Moorer, Mike Farris en Jennifer Nicely.

De hoes van Long Gone Time is een afbeelding van “After the Flood (Katrina)” van Michael Noland. Een sfeerschets die aansluit bij de sfeer van dit album. Een donker gemoed overheerst, opgesmukt met heldere verfrissende componenten. Luister om te beginnen naar Cajun with a K. Iets meer dan 7 minuten waaiert dit nummer uit in een loom doch stuwend tempo. De tekst, een rap bijna. Leidend is een vet aangezette bas, op de achtergrond versierd met flarden piano, harmonica en gitaar. GTO is daarentegen een lekkere uptempo stomper. Zie je me al voorbij scheuren? Nou heeft Kevin in McMahan een prima gitarist. Daarnaast staan Lex Price en Bo Ramsey op de gastlijst, maar op GTO kun je beluisteren dat hijzelf ook uitstekend uit de voeten kan met dit instrument. IJzersterke verhalende nummers wisselen elkaar af van Letter to Shreveport, Shotgun Behind the Door tot Goodnight Brownie Ford. Wanneer deze recensie tot stand was gekomen in december, dan kan ik je bevestigen dat Long Gone Time mijn nummer 1 van 2015 is. Nog even afwachten. Een groeiplaatje, en die vereist luistertijd. Kenteken van een echt goeie plaat. Luister zelf maar!

Rein van den Berg

Releasedatum: 4 september 2015 Crowville Media