De bevallige, dertig jarige Danni Nicholls groeide op in
Bedfordshire, Engeland. Mijn vermoeden dat ze Indiase roots heeft klopte. Haar
moeder werd er geboren, maar verliet India al na negen maanden. Naast Indiaas
bloed, stroomt er overigens ook Frans, Portugees, Iers en zelfs Nederlands
bloed door haar aderen. In haar jeugd ontdekte ze veel muziek tijdens haar
bezoekjes aan haar grootouders en op familiefeestjes. Die muziek varieerde van
Elvis, Chuck Berry, Sam Cooke, Patsy Cline en andere oude countrymuziek. Haar
voorkeur veranderde naar big bandmuziek, nadat ze saxofoon begon te spelen. Die
wijzigde opnieuw nadat ze geïnspireerd werd door Suzanne Vega en de gitaar
oppakte. En brak er een periode aan dat ze veel naar vrouwelijke singer
songwriters begon te luisteren. Toch kwam haar oude liefde countrymuziek terug
in haar leven. Haar huidige voorkeuren
zijn Johnny Cash, Dolly Parton, Gram Parsons, Brandi Carlile maar daarnaast iemand
als Paul Simon en Frazey Ford. In 2013 debuteerde ze met het door de pers en
publiek goed ontvangen A Little
Redemption geproduceerd door Chris Donohue, een man met een indrukwekkende staat van dienst. Naast een
eigen carrière werkte hij samen met de meest uitlopende artiesten; Tom Jones,
The McGarrigles, Solomon Burke en Guy Clark om er enkelen te noemen.
Danni zal
terecht gedacht hebben, never change a winning team en toog wederom naar
Nashville om te gaan samenwerken met Chris Donohue en hetzelfde, ervaren team
muzikanten. En deze keuze pakt bijzonder goed uit, want om met de deur in huis
te vallen, het is een prachtig, consistent album geworden. Alle liedjes schreef
ze zelf, waarvan het overgrote deel samen met andere liedjesschrijvers.
Waarschijnlijk werkt ze graag en gemakkelijk met anderen. Ze schrijft overigens
in periodes. Ideeën voor liedjes heeft ze altijd meer dan genoeg, alleen heeft
ze soms moeite om het uit te werken tot een perfecte song. De liedjes zijn een
combinatie van verzonnen, geleende verhalen over anderen en eigen liefdesperikelen.
Ergens las ik in de pers een vergelijking met de stemmen van Emmylou Harris en
Alison Krauss, maar ik hoor vooral een eigen geluid. Ze zingt op een
kenmerkende, af en toe licht zuchtende manier en heeft een opvallende
frasering. Het materiaal op Mockingbird
Lane is gevarieerd. Er staan wat stevigere nummers op, zoals het heerlijke Where the Blue Trains Goes en Between Forever & Goodbye, die ook laten
horen dat ze omringd is door uitstekende musici. Danni had tevens jazz zangeres
kunnen worden, getuige Look Up At The
Moon. Een traantje kan weggepinkt worden bij het droevige Leaving Tennessee en Sad Swan, en geswingd in afsluiter Travelin’ man. Mockingbird Lane heb ik al geruime tijd in huis en blijkt een echt
groei album en eentje, die ik ben gaan koesteren.
Releasedatum: 23 oktober
Website: http://danninicholls.com/