Een maand geleden kende ik nog maar een Mitchell, uiteraard
de Canadese Joni Mitchell. Onlangs recenseerde ik het prachtige Down to the bone van de Ierse Anna
Mitchell. De laatste ontdekking is Jenny Mitchell afkomstig uit een andere
uithoek van de wereld, Gore in Nieuw-Zeeland. Slechts zestien lentes telt deze
uiterst talentvolle singer songwriter. Ze startte met zingen op vierjarige
leeftijd. De muzikaliteit zit in haar genen, want vader Ron is countryzanger.
Hij liet Jenny al op jeugdige leeftijd kennis maken met de muziek van bekende
countrysterren als Johnny Cash, Dolly
Parton, Merle Haggard en The Dixie Chicks. Allen zijn belangrijke invloeden voor
Jenny. Op haar dertiende deed ze mee aan New Zealand’s got talent en eindigde
uiteindelijk als derde. Reeds op haar elfde schreef ze haar eerste liedje My home. Haar bezoek aan Ierland maakte
de nodige indruk, wat leidde tot die song. Sindsdien vormt liedjes schrijven
een belangrijke uitlaatklep voor haar gevoelens en gedachten. Zonder die
uitlaatklep zou, om haar te citeren, haar hoofd misschien ontploffen.
Het zal U
dan niet verbazen dat alle liedjes autobiografisch zijn. Zo gaat achter de
titelsong een heel verhaal schuil. Jenny heeft van moeders zijde Ierse roots.
Opa en oma Brouder emigreerde als pas getrouwd stel in 1957 vanuit Ierland naar
Gore, Nieuw-Zeeland om daar samen een nieuw bestaan op te bouwen. Totaal op
elkaar aangewezen. De liefde moet dan heel sterk zijn om zoiets aan te kunnen.
Het maakte hun onderlinge band heel sterk. Helaas stierf zes jaar geleden haar oma.
Het was de eerste keer dat Jenny groot verdriet kende. Maar wat ook erg was dat
haar opa totaal ontredderd was zonder zijn vrouw. Jenny had het er erg moeilijk
mee om haar opa zo te zien treuren, maar kon haar verdriet om haar opa gelukkig
verwerken tot The Old Oak. Niet alle
liedjes zijn zo zwaar op de hand. This
Guitar is een duet met vader Dan en gaat over de gitaar die Jenny van hem kreeg.
Thema voor de ingetogen opener Little
Patch of Heaven vormt Ierland.
Row My
Boat is de persoonlijke favoriet van Jenny zelf. Postitief blijven als een
relatie een grote verandering doormaakt is essentieel om die relatie in stand
te houden. Sommige songs zijn belangrijk voor Jenny omdat ze zo fijn zijn om te
spelen zoals That’s My Proof en Till My Baby’s Home. Beiden inderdaad
heerlijke up-temponummers. Vooral laatstgenoemde is apart door het zeer
speciale koortje. Een andere favoriet
van Jenny is Empty Promises vanwege
het universele thema. Verder zijn er uiteraard liedjes over liefdesperikelen te
vinden. Vooral op jeugdige leeftijd kunnen emoties op liefdesgebied erg heftig
zijn. Uiteraard is haar repertoire doordrenkt met country, maar ook zijn er
folkinvloeden te vinden. Overigens
beschikt ze op The Old Oak over
uitstekende, voor mij onbekende musici. Vooral John Egenes leverde een
belangrijke bijdrage. Hij bespeelt diverse instrumenten, zelf bespeelt ze de
gitaar en banjo. Haar stem is al goed ontwikkeld, erg krachtig en heeft een
mooi hees randje. Overigens zit ze nog gewoon op school en droomt ze van een
internationale carrière, die haar uiteraard ook naar optredens in Ierland
moeten leiden. Het album is in eigen beheer uitgegeven en te koop bij haarzelf via Bandcamp.
The Old Oak is
volgens mij het bewijs dat een internationale muzikale loopbaan in de toekomst, met een beetje
geluk, zeker tot de mogelijkheden behoort.
Releasedatum: 26 mei 2015 Eigen beheer
Website: http://www.jennymitchell.co.nz/ en http://jennymitchell.bandcamp.com/releases